Wie ben ik?
Hey jij! Welkom op mijn blog. Ik ben Nanne en hier ga ik mijn dagelijkse hersenspinsels opschrijven. Misschien ben ik hierdoor minder druk in m'n hoofd. Of niet. Ach, we zien het wel.
Rosmalen
Laat ik maar beginnen met wat over mezelf te vertellen. Ik ben geboren op 15 april 1999 in het altijd gezellige Rosmalen. Hier heb ik tot m'n 3e levensjaar gewoond tot mijn ouders het geweldige idee kregen om naar België te verhuizen.
Het België avontuur
Tijdens een fietstocht kwamen ze een huis tegen en dachten: 'Hey, dit ziet er leuk uit! Hier gaan we wonen.' Ik heb ongeveer 6 jaar in Weelde gewoond. Heel mijn jeugd eigenlijk. Ik praatte Belgisch op school, thuis gewoon Nederlands. Wat ik goed vind aan het onderwijs in België kan ik met meer dan duizend woorden beschrijven, maar daar gaat deze blog niet over. Ik heb er 2 hele leuke vrienden aan over gehouden en ik mag van geluk spreken dat ik die nog vaak zie. Eigenlijk is België de plek waar ik het langste heb gewoond, tot nu toe. In een periode van zes jaar verandert er veel; opa's en oma's worden ouder, m'n broertje en ik worden ouder en België blijkt niet de ideale plek om op te groeien als Nederlander. Toch heb ik ontzettend veel geleerd hier. Zelfdiscipline (door het dagelijkse huiswerk vanaf groep 1), gevoel voor taal (want ja, daar zijn onze zuiderburen toch echt beter in dan wij) en creativiteit + zelfontwikkeling (door het vele toneelspelen en verplichte muziekles) zijn een kleine greep uit veel levenslessen die op Nederlandse basisscholen minder of geen aandacht krijgen.
Weg uit mijn jeugd
Na zes jaar was het dan toch echt tijd om België te verlaten. Ik wilde in het begin aan dit hele gebeuren meedoen. 'Laat mij maar lekker in dit huis wonen. Ik blijf hier.' zei ik als 9-jarige. Wat niemand zich realiseerde was dat Weelde voor mij mijn jeugd was en dat ik alles op gaf. Uiteindelijk ben ik toch maar meegegaan, want ja, blijkbaar was het niet toegestaan om als 9-jarige alleen te wonen. Best raar toch?! We verhuisden omdat papa en mama dichter bij opa en oma wilden gaan wonen voor als er ooit iets aan de hand zou zijn. Dus dan gingen we maar in de buurt wonen. Natuurlijk was het geen kant-en-klaar huis dat ze kochten.. Maanden duurde het voor het bouwval omgetoverd was tot een paleisje. Echt mijn droomhuis, toen. Tijdens deze pittige tijd woonden we bij opa en oma in de schuur. Elke dag reden we op en neer naar Berlicum, zodat mama kon verbouwen en m'n broertje en ik naar school konden. Ook die school was een avontuur. Ik ging naar groep zes en kende niemand. Ik kan je vertellen: dat is best een avontuur als je vanuit een ander land komt. Toch had ik al snel een vriendinnetje. Ik deed in groep 6 mee aan de musical van groep 7 en dat was mijn wereld. Hier bloeide ik op en na deze tijd durfde ik meer te zeggen. Ik besloot om op toneel/musical te gaan.
En weer vertrokken we..
Na ongeveer twee jaar in Berlicum riepen onze ouders mij en m'n broertje bij elkaar. En tja, dan krijg je te horen dat je weer moet verhuizen. Dit keer niet zo ver weg, maar toch weer helemaal opnieuw beginnen in een onbekend dorp. Sint-Michielsgestel was, en is nog steeds, het dorp waar ik mijn plek je moest vinden. Groep 8 maakte ik af in Berlicum en ik zou met een schone lei beginnen in de brugklas. Nou, dat heb ik geweten.
Middelbare school
de brugklas is al nieuw en spannend als je al wel mensen kent. Ik kende niemand. Prima, ik zou me hier wel doorheen slaan. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De eerste 3 maanden fietste ik huilend naar school en ook op school kon ik mijn tranen soms niet verdringen. Ik weet niet precies wat ik miste, maar het deed me veel pijn. Ik vond aansluiting met hele lieve mensen uit hetzelfde gehucht en met hun ben ik nu nog steeds goede vrienden. Ik had VWO aangekund, maar koos aan het einde van de brugklas toch voor havo. Perfectionistisch als dat ik ben, wilde ik graag hoge punten halen. En dat zou op het vwo niet lukken. Dus ik koos voor havo en dat verliep soepel. Ik leg de lat hoog en heb altijd doelen gehad. Al vanaf dat ik 3 was, wilde ik juf worden. Ik heb dan ook vele uren doorgebracht met het schrijven van lesmateriaal en opdrachten. Na een week op een basisschool te hebben geholpen, zag ik toch af van deze droom en besloot om me op een ander doel te focussen. Ik ben altijd al heel erg bezig geweest met rechtvaardigheid en kan me ook heel boos maken als iemand niet eerlijk behandeld wordt. Dit is een grote valkuil, want ik maak me daar veel te druk over. Defensie leek me wel wat. Toch leek rechercheur me ook super en ik ging me verdiepen in de AIVD.
Wat nu mijn plan is
Om een lang verhaal kort te maken (want dit wordt al weer veel te lang..). Ik ben perfectionistisch, neem snel de leiding, kan goed overzicht houden en onthoud letterlijk alles (wat soms best creepy kan zijn). Mijn valkuil is dat ik soms te eigenwijs ben en zo enthousiast dat ik soms mensen afschrik. Tja, ik ben apart en anders dan het standaard meisje. Ik zal me nooit anders voordoen dan dat ik ben, of ik nu met een meisje of een jongen praat. Natuurlijk is het handiger om bij de mainstream mensen te horen, maar zo ben ik niet. Ik ga na deze opleiding solliciteren bij de Politieacademie en hoop dan binnen 8 jaar rechercheur te zijn en heel wat ervaring te hebben, zowel privé als als rechercheur. Ja, ik heb een duidelijk plan, maar dat houd me scherp. Ik eis veel van mezelf en soms vergeet ik te ontspannen.
Om even terug te komen over de drukte in m'n hoofd; ik denk dat het weer dat enthousiasme is..
Geschreven voor Avans Hogeschool, Bedrijfskunde MER
Rosmalen
Laat ik maar beginnen met wat over mezelf te vertellen. Ik ben geboren op 15 april 1999 in het altijd gezellige Rosmalen. Hier heb ik tot m'n 3e levensjaar gewoond tot mijn ouders het geweldige idee kregen om naar België te verhuizen.
Het België avontuur
Tijdens een fietstocht kwamen ze een huis tegen en dachten: 'Hey, dit ziet er leuk uit! Hier gaan we wonen.' Ik heb ongeveer 6 jaar in Weelde gewoond. Heel mijn jeugd eigenlijk. Ik praatte Belgisch op school, thuis gewoon Nederlands. Wat ik goed vind aan het onderwijs in België kan ik met meer dan duizend woorden beschrijven, maar daar gaat deze blog niet over. Ik heb er 2 hele leuke vrienden aan over gehouden en ik mag van geluk spreken dat ik die nog vaak zie. Eigenlijk is België de plek waar ik het langste heb gewoond, tot nu toe. In een periode van zes jaar verandert er veel; opa's en oma's worden ouder, m'n broertje en ik worden ouder en België blijkt niet de ideale plek om op te groeien als Nederlander. Toch heb ik ontzettend veel geleerd hier. Zelfdiscipline (door het dagelijkse huiswerk vanaf groep 1), gevoel voor taal (want ja, daar zijn onze zuiderburen toch echt beter in dan wij) en creativiteit + zelfontwikkeling (door het vele toneelspelen en verplichte muziekles) zijn een kleine greep uit veel levenslessen die op Nederlandse basisscholen minder of geen aandacht krijgen.
Weg uit mijn jeugd
Na zes jaar was het dan toch echt tijd om België te verlaten. Ik wilde in het begin aan dit hele gebeuren meedoen. 'Laat mij maar lekker in dit huis wonen. Ik blijf hier.' zei ik als 9-jarige. Wat niemand zich realiseerde was dat Weelde voor mij mijn jeugd was en dat ik alles op gaf. Uiteindelijk ben ik toch maar meegegaan, want ja, blijkbaar was het niet toegestaan om als 9-jarige alleen te wonen. Best raar toch?! We verhuisden omdat papa en mama dichter bij opa en oma wilden gaan wonen voor als er ooit iets aan de hand zou zijn. Dus dan gingen we maar in de buurt wonen. Natuurlijk was het geen kant-en-klaar huis dat ze kochten.. Maanden duurde het voor het bouwval omgetoverd was tot een paleisje. Echt mijn droomhuis, toen. Tijdens deze pittige tijd woonden we bij opa en oma in de schuur. Elke dag reden we op en neer naar Berlicum, zodat mama kon verbouwen en m'n broertje en ik naar school konden. Ook die school was een avontuur. Ik ging naar groep zes en kende niemand. Ik kan je vertellen: dat is best een avontuur als je vanuit een ander land komt. Toch had ik al snel een vriendinnetje. Ik deed in groep 6 mee aan de musical van groep 7 en dat was mijn wereld. Hier bloeide ik op en na deze tijd durfde ik meer te zeggen. Ik besloot om op toneel/musical te gaan.
En weer vertrokken we..
Na ongeveer twee jaar in Berlicum riepen onze ouders mij en m'n broertje bij elkaar. En tja, dan krijg je te horen dat je weer moet verhuizen. Dit keer niet zo ver weg, maar toch weer helemaal opnieuw beginnen in een onbekend dorp. Sint-Michielsgestel was, en is nog steeds, het dorp waar ik mijn plek je moest vinden. Groep 8 maakte ik af in Berlicum en ik zou met een schone lei beginnen in de brugklas. Nou, dat heb ik geweten.
Middelbare school
de brugklas is al nieuw en spannend als je al wel mensen kent. Ik kende niemand. Prima, ik zou me hier wel doorheen slaan. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. De eerste 3 maanden fietste ik huilend naar school en ook op school kon ik mijn tranen soms niet verdringen. Ik weet niet precies wat ik miste, maar het deed me veel pijn. Ik vond aansluiting met hele lieve mensen uit hetzelfde gehucht en met hun ben ik nu nog steeds goede vrienden. Ik had VWO aangekund, maar koos aan het einde van de brugklas toch voor havo. Perfectionistisch als dat ik ben, wilde ik graag hoge punten halen. En dat zou op het vwo niet lukken. Dus ik koos voor havo en dat verliep soepel. Ik leg de lat hoog en heb altijd doelen gehad. Al vanaf dat ik 3 was, wilde ik juf worden. Ik heb dan ook vele uren doorgebracht met het schrijven van lesmateriaal en opdrachten. Na een week op een basisschool te hebben geholpen, zag ik toch af van deze droom en besloot om me op een ander doel te focussen. Ik ben altijd al heel erg bezig geweest met rechtvaardigheid en kan me ook heel boos maken als iemand niet eerlijk behandeld wordt. Dit is een grote valkuil, want ik maak me daar veel te druk over. Defensie leek me wel wat. Toch leek rechercheur me ook super en ik ging me verdiepen in de AIVD.
Wat nu mijn plan is
Om een lang verhaal kort te maken (want dit wordt al weer veel te lang..). Ik ben perfectionistisch, neem snel de leiding, kan goed overzicht houden en onthoud letterlijk alles (wat soms best creepy kan zijn). Mijn valkuil is dat ik soms te eigenwijs ben en zo enthousiast dat ik soms mensen afschrik. Tja, ik ben apart en anders dan het standaard meisje. Ik zal me nooit anders voordoen dan dat ik ben, of ik nu met een meisje of een jongen praat. Natuurlijk is het handiger om bij de mainstream mensen te horen, maar zo ben ik niet. Ik ga na deze opleiding solliciteren bij de Politieacademie en hoop dan binnen 8 jaar rechercheur te zijn en heel wat ervaring te hebben, zowel privé als als rechercheur. Ja, ik heb een duidelijk plan, maar dat houd me scherp. Ik eis veel van mezelf en soms vergeet ik te ontspannen.
Om even terug te komen over de drukte in m'n hoofd; ik denk dat het weer dat enthousiasme is..
Geschreven voor Avans Hogeschool, Bedrijfskunde MER
Reacties
Een reactie posten